“การบริหารประโยชน์ชีวิต”

“การบริหารประโยชน์ชีวิต”
27 สิงหาคม 2565
ปุถุชน ย่อมมีใจขึ้นลงไม่คงที่เป็นธรรมดา เพราะมี”สิ่งกวนใจ”ให้ผิดปกติ คือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง
แปรสภาพเป็น “ความอยากได้ ความอยากใหญ่ ความใจแคบ” ผนวกกับความรักตัวกลัวตาย จึงนึกถึงประโยชน์ตนเป็นใหญ่ และทอดทิ้งประโยชน์อย่างอื่น
แม้จะรู้ว่า..”ชีวิตต้องทำความดีถึงจะมีประโยชน์” แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถก้าวข้ามปัญหาภายในได้
ปัญหาภายใน คือ ความลำเอียง (อคติ) เพราะรัก เพราะชัง เพราะเขลา เพราะกลัว/ “อคติ”กลายเป็นสิ่งที่ออกหน้ามีอำนาจยิ่งกว่าเรื่องอื่นๆ
สุดท้าย..จึงไม่สามารถทำประโยชน์ชีวิตได้อย่างถูกต้อง และทอดทิ้งประโยชน์อื่นที่สำคัญไป
1. “ประโยชน์ตน” คือ ความดีหรือบุญกุศล เป็นสิ่งที่บุคคลต้องลงมือทำเอง ไม่มีใครทำแทนหรือยัดเยียดให้กันได้ “จึงต้องทำให้เต็มที่” ได้แก่ ศีล สมาธิ ปัญญา
2. “ประโยชน์คนอื่น” คือ การแบ่งปันความสุขช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ เป็นการชำระสนิมใจคือความเห็นแก่ตัว และเป็นเหตุให้การอยู่ร่วมกันเกิดความผาสุก เพียงแต่”ต้องทำให้พอดี พอควร” ได้แก่ ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา สมานัตตตา
3. “ประโยชน์ส่วนรวม” คือ การสร้างสรรค์สังคมให้เกิดความเรียบร้อย ปลอดภัย ส่งเสริมคุณภาพชีวิต และเราได้สร้างบุญบารมี เพียงแต่”ต้องทำด้วยความเสียสละ” ได้แก่ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา
ภูสิงห์